Νέες θεραπείες για την κάμψη και τον πόνο στο πέος στη νόσο Περονί

Η νόσος Περόνι (Peyronie) αγγίζει περίπου το 10% των ανδρικών πληθυσμών και αναφέρεται τόσο σε δυσπλασία όσο και σε διαταραχές του πέους κατά τις φάσεις της στύσης. 

Σε τι συνίσταται η νόσος Peyronie 

Διακρινόμενη από τη γενετική δυσπλασία και κάμψεις των πεών που παρατηρούνται ως συγγενείς ανωμαλίες, η νόσος Peyronie αποτελεί μία επίκτητη πάθηση που συντίθεται από την εναπόθεση ασβεστώσεων στα σηραγγώδη σώματα του πέους, με αποτέλεσμα τη δημιουργία μιας ελαστικής ταινίας που ωθεί το μόριο στο να λυγίσει και να φαίνεται καμπουριασμένο σε εκείνο το σημείο.

Οι επιπτώσεις από την κάμψη του πέους

Η εν λόγω κάμψη πέους δυσχεραίνει τη λειτουργία κατά τη στύση, μιας και δεν επιτρέπει τις φυσιολογικές αναπτύξεις του μήκους αλλά και τις επαρκείς διαστολές των αγγείων, καθώς οι αιματώσεις του σημείου μοιάζουν υπολειτουργικές.

Κατά τις συνήθεις διογκώσεις του πέους στη φάση της στύσης, ο όγκος διπλασιάζεται και η επιμήκυνση αγγίζει το 30-40% του αρχικού μήκους, όταν δηλαδή τα πέη φανίζονται σε χάλαση (κατάσταση ηρεμίας).

Σχετικό Αρθρο: Αγορά Kamagra Oral Jelly 100mg χωρίς συνταγή από ηλεκτρονικό φαρμακείο

Για να αντιληφθούμε καλύτερα τη λειτουργία και την επίπτωση της νόσου, αρκεί να σκεφτούμε ένα κολλημένο εσωτερικά μπαλόνι που δεν μπορεί να φουσκώσει ολάκερο, παρά την εισροή του αέρα που δέχεται, με αποτέλεσμα είτε να μη φουσκώνει, είτε διογκούμενο να αλλοιώνεται το σχήμα του. Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και με τις σκληρίες που αναπτύσσονται στα γεννητικά τοιχώματα. Ο ρόλος τους οριοθετείται στο να καθυστερούν και τελικά να απενεργοποιούν το μηχανισμό επιμήκυνσης του μορίου, προσθέτοντας μέτριες έως σοβαρές καμπυλώσεις και κυρτώσεις της εξωτερικής μορφολογίας του.

Κατάγματα και αιμάτωμα πέους στους κινδύνους

Τα χαρακτηριστικά συμπτώματα που βοηθούν στη διάγνωση της νόσου είναι η ορατή κάμψη σε πλάγια, όρθια ή οπίσθια κλίση, η ψηλάφηση των ινωδών πλακών υποδόρια, η δυσκολία διατηρήσης στύσης, η απώλεια της τελικής αύξησης κατά τη στύση και η τσουχτερή εκσπερμάτιση. Να καταγραφεί εδώ πως τα προαναφερθέντα συμπτώματα προκύπτουν βαθμιαία, ενώ δεν είναι αξιολογήσιμο να συνυπάρχουν.

Παράλληλα, ενέχεται ο κίνδυνος προκλήσεων καταγμάτων, καθώς πολλοί ασθενείς περιγράφουν αιμάτωμα πέους μετά από προσπάθειες συνουσιών.

Ο πόνος στο πέος ως αναγνωριστικό της ασθένειας

Την ινώδη αυτή σκλήρυνση και φλεγμονή συντροφεύουν πόνοι στο πέος, κυρίως στις περιπτώσεις όπου η κάμψη είναι ευμεγέθης και συνεπακόλουθα αποτρεπτική της συνουσίας. Παρ' όλα αυτά, δεν παρορώνται αρκετές περιπτώσεις στις οποίες οι ασθενείς δεν επηρεάζονται από τις ανατομικές και λειτουργικές αυτές δυσμορφίες, εξκολουθώντας να βιώνουν όπως παλιά τις σεξουαλικές τους δραστηριότητες.

Πέρα από τη συνιστώσα της κληρονομικής προδιάθεσης, που διαφαίνεται να διαδραματίζει σημαίνοντες ρόλους στις παρουσίες της νόσου, οι ερευνητές καταλήγουν πως οι σχολιαζόμενες φλεγμονές δημιουργούνται από σταδιακές καταστροφές των αιμοφόρων αγγείων στα τοιχώματα του πέους, καταστροφή η οποία μπορεί να επέλθει συνέπεια τραυματισμού κατά τη διάρκεια του σεξ ή και οποιασδήποτε άλλης φυσικής δραστηριότητας που εκθέτει τα εν λόγω σημεία. Οι τραυματισμοί των αγγείων μερικές φορές δεν υποτάσσονται στην από τη φύση τους αναπλαστική τους ιδιότητα, με αποτέλεσμα να μην ακολουθεί φυσιολογικά η διαδικασία επούλωσης του τραύματος, τουναντίον να εκκινεί ο σχηματισμός των ινωδών αυτών πλακών από τα ίδια τα παγιδευμένα αγγεία. Αυτές οι πιθανότητες, της ελλειμματικής δηλαδή επούλωσης, μεγαλώνουν με την πάροδο των χρόνων, με αποτέλεσμα τα φαινόμενα αυτά να πλήττουν περισσότερο μεγαλύτερους άντρες.

Η νόσος Περονί και οι νέες θεραπείες που προβλέπονται για αυτή

Σε λιγότερο επιβαρυμένες περιπτώσεις η νόσος Περονί προσεγγίζεται με νέες θεραπείες πολλά υποσχόμενες. Η θεραπεία της νόσου περιλαμβάνει την εφαρμογή συντηρητικής αγωγής επί της πεϊκής κάμψης με συμπληρώματα διατροφής, κυρίως βιταμίνης Ε, αλλά και την αντιμετώπιση με κρουστικά κύματα ή ακτινοβόληση της ινώδους πλάκας. Παρ' όλα αυτά, όλες οι παραπάνω μέθοδοι ενδέχεται να παρουσιάσουν παράπλευρες δράσεις, όπως το σχηματισμό νέων πλακών ή την καταστροφή υγιών ιστών γύρω από την προσβεβλημένη περιοχή. Η συντηρητική αγωγή συστήνεται κατά το πρώτο διάστημα που έπεται της διάγνωσης, ενώ για καταστάσεις που εκτείνονται πέρα από τους έξι μήνες και δεν βαίνουν μειούμενες συστήνεται η χειρουργική αντιμετώπιση για ασφαλέστερα αποτελέσματα και αφού η νόσος έχει ελεγχθεί πως δεν είναι παραγωγική.

Στο χειρουργείο εφαρμόζονται τεχνικές όπως αυτή της πτύχωσης της διατομής της πλάκας και της αναπλήρωσης της τομής με μόσχευμα, της εισαγωγής πεϊκής πρσόθεσης και τέλος αυτή της αφαίρεσης της πλάκας και του ουλώδους ιστού της με τη χρήση μικροχειρουργικής. Όποια μέθοδος και αν προκριθεί από τον ειδικό χειρουργό, ζητούμενο πάντα συνιστά η ορθή αναπλήρωση του οργανικού τμήματος που αφαιρείται ή αναπλάθεται, καθώς η αισθητική αποκατάσταση της προσβληθείσας περιοχής, θα συνδράμει ουσιαστικά στην αναπτέρωση του ηθικού του ασθενή προκειμένου αυτός να νιώσει απόλυτα λειτουργικός στο σεξ και πάλι.

To ενθαρρυντικό είναι πως στις μέρες μας η νόσος Περονί είναι απόλυτα διαχειρίσιμη και γι'αυτό το λόγο οι άνδρες που την έχουν δεν πρέπει να είναι επιφυλακτικοί ως προς το να αποταθούν στο γιατρό τους για μια συνολική εκτίμηση.